'kızım hayat şimdi başlıyor!!!'

'amelie'nin tek sığınağı kendi uydurduğu dünyasıydı.bu dünyada plaklar tıpkı krepler gibi yapılıyordu'

Son dakikada herkese haber verdim. Annem, babam,
northwind, gaia, 2numara,kuzencim esin, emret komutan israfil... Hepsi son anda yetişti mezuniyetime. Nedense bi'rahatlık vardı üzerimde, geri dönüşü var gibi, bitmemiş gibi. Yanlız gidicektim aslında ben. İlginç, nası böyle düşündüm hala anlayamıyorum. Böyle prosedürler pek hoşuma gitmiyor, ondan herhalde.
Babam yine 'hayat şimdi başlıyor' dedi. Kafamda o kadar çok şey var ki, uyumak istiyorum, belki sıraya geçerler uyandıktan sonra. Ellerim ve ayaklarım uyuşuyor, sıkmak istiyorum ama bilseniz ayaklarıma dokunamam ki ben, fena eder beni, krem falan da süremem mesela. Hayatı biraz yok saysam, çok şey kaçırır mıyım? Bunun için taştan olmam mı gerek? Yapamam ki, çünkü ilkokulda örtmenim bana' çiçek ol'mayı öğretmişti.
Akşam aynı tayfa eve geldik. Balık aldık gelirken. İso sonradan geldi, rakı getirmiş. Süper oldu. Resmen planlamadan bi'yemek düzenledi adıma melekler.
Dışarı çıktık bi'de, önce araf sonra cambaz. Bağıra bağıra şarkı söledik, oynadık, bi'de ben şöyle seslendim:
'ben mezun oldum güzel sanatlardaaaan!! var mı olaaaan ?'
cevap gelmedi...
Babam gitti northwindla beraber. Annem burda. Gelmiş oldu bu bahaneyle. Bugün bi'kaç işim var, hayatı durduramadım, 4- 5 gün sonra bi'kaç işim daha olucak, o zaman işte ne ben durabileceğim, ne de hayat...