Haftasonları çalışmaya başladığımı babama söyleyince çok sevindi. Hep birşeylerle uğraşmamızı ister zaten. Boş oturmayı da oturanı da sevmez bizim
Fiko. Emekli olduktan sonra bile çalıştı babam hep. İstanbul'a tatil için gelince bile evde hiç boş oturmaz. Elinde çekiçle raf yapar hiç olmadı. Peki ya oturduğu zamanlarda ne mi yapar? gazete okur saatlerce ya da televizyon izler; tartışma programlarını, belgeselleri, türkü söyleyen birileri varsa onları, şaka programlarını ( ve gülerken gözünden yaş gelir izlerken şakazedelerin hallerini, onun dışında bir de
dedem öldüğünde yaş görmüştüm babamın gözünde. Ama ağlıyodur tabi görmediğim zamanlarda da. Çünkü bana bi kere 'ağlamayan insandan kork' demişti. Vicdanı olmazmış bazı insanların, ne garip? kapa parantezi)
Son zamanlarda babamı düşünüyorum çünkü sürekli 'çalışın çalışıııın' diyen Fiko'ya 'çalışıyorum babaaaaa' diye haber saldığımda bir yandan 'ahh ahh ne güzel' diye sevinirken bir yandan da içinin rahat etmediğini hissetmeme neden olan bir garip
OrhanVeli buluyorum telefonun diğer ucunda. Böyle olunca merak ediyorum içinden ne düşündüğünü. Ben böyle düşünürken uyumuşum geçen gece, rüyamda da babamı gördüm ve içinden ne düşündüğünü de:
-aloo baba
Ağlamaklı bir sesle:
-kızııım
-aloo baba? nolldu?
-sen artık kendine bakabilir misin ben olmasamda?
O öyle konuşunca ben de ağladım:
-baba saçmalama, sana nollcak ki böyle konuşuyosun?
-bişey olmicak, sen şimdi bundan sonra kendi ayaklarının üstünde durabilirsin yani?
Gerisini hatırlamıyorum. Akşamüstü tekrar aradım babamı:
-vayy fiko naber?
-iyilik sağlık, hayırdır iyi misiniz?
-paraya ihtiyacın var mı varsa yolliyim dicektim ahah
- hadi ordan artist...
