nevalisina

Karamürsel'de de küçüktüm ben. Ara sıra dedem alırdı beni Kavaklı'daki evimizden buraya getirirdi.Babannemle büyük babannemin yanına. İki katlı, bahcesinde kocaman bi'dut ağacı olan eve. Şimdi geldiğimiz ev bi'apartman. Yıkmışlar öbürünü. Şu yıkıp da apartman yapma işine de sinir oluyorum.
Benim arkadaşlarım vardı burda. Derenin öbür tarafında oynardık. Hurda arabalar vardı, onların içine biner kullanırdık. Şimdi yoklar, modern oldu heryer sanki, hıhh. Gündüz oynamasına oynardım, gece olunca annemleri özlemem gerek diye düşünür ağlardım:
dedem: kızım neden ağlıyosun?
ben: hı hı hı ( iç çekiyorum)
- heh sölesene nevalisina?
- ben annemleri özledim, eve götür beni dede
- ama aksam oldu, yarın götürürüm söz, hadi yatalım şimdi
- banane
- ama bak sana ne aldım ben...

...işte tam bu sırada gözlerimdeki yaşların silinmesini sağlıcak bi'şey gösterirdi bana. İçindeki çikolata bitince bardağa dönüşen çokokrem!!!
Evet bu benim zaafımdı ve Rıza dedem bunu çok iyi biliyordu.
Uykuya dalardım çokokremin olduğu kahvaltıyı düşünerek...
Bardağım olurdu bi'de, su bardağım...