Geçen gün, ödevlerim için birşeyler almaya Eminönü'ne gittim okul çıkışı. Hava cok soğuktu. Aslıda Eminönü'ne gidip bişeyler bakmayı çok severim ama bazı şeyler zorunluluk haline getirilince insan sevdiği şeylerden bile sıkılabiliyor bazen.
Vapura bindim, yine son anda yetiştim. Kısa bir yolculuktan sonra gideceğim yere uzun bir süre yürüdüm, alt geçitlerden falan geçtim ve ordan döner yiyen insanları kınadım, insanlara sürekli 'pardon geçebilirmiyim?' dedim. Çok kalabalıktı...
Sonra yürürken aslında o an orda olmak istemediğimi düşündüm. Rüzgar esti üstüme üstümee üstümeee oooff diye diye yürüyen ben evime dönüp çayımı demlemeliydim. Tam bunu düşünürken yanımdan elele geçen yaşlı bir çift'in konusmasıyla irkildim:
Kadın: Off hele şükür işlerimizi hallettik, şimdi evimize gidip bir güzel çayımızı demleyelim he?
Adam: :)
O an ben de onlarla gitmek istedim, özendim... Bana küçükken de böyle olurdu. Arabayla bir yere gitmişsek gezmeye, dönüş yolunda babamları satıp, geldiğimiz yöne giden insanların arabasına binmek isterdim. Çok hain planlarım olurdu.
Şimdi evimdeyim, sıcak mı? o konuda bir garanti veremiyorum kendime ama:
-Çay demlicem isteyen var mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder