sus

uzun uzun yazamıyorum. bu aralar kelimeler çıkmıyor. elim hep kağıtta kalemde, bi'şeyler çiziyorum, yazıyorum. orda sanki herşey. yani burası biraz yabancı kaldı günlük. günlük işler ya da her neyse... bazen geçtiğim yolları hatırlamıyorum. minibüse yürüdüğüm o 10 dakika nerde bilmiyorum. ve böyle dakikalarca...
bunu biz de biliyoruz günlük! konuşmak yazmak kadar güzel. bazen susuyorum mesela. odamdayım diyelim ki, konuşmamı gerektiricek de bişey yok. yalnızım, deli miyim ben tek başıma konuşiyim? ben diyim iki sen de üç saat susmuşum. telefon çalar;
-aloğ
-neval?
-evet benimmğ, ıhm
-sesin neden öyle, uyuyomuydun?
-yok susuyodum

pasta yedim bi'dilim, ne zamandır yemiyodum. susadım...